Co to jest Szensztat?
Miejsce
Szensztat – to dzielnica Vallendar k. Koblencji w Niemczech.
W październiku 1914 roku, o. Józef Kentenich wraz z grupą młodych ludzi, w małej kaplicy zawarł Przymierze Miłości z Matką Bożą. Powstało nowe miejsce pielgrzymkowe. Dzisiaj nawiedzają to miejsce pielgrzymi z całego świata. Powstało ponad 200 kaplic – sanktuariów, takich samych jak ta pierwsza – Prasanktuarium.
„Kościół, gdy szuka Chrystusa, zawsze puka do domu Matki i prosi: „Ukaż nam Jezusa”. (Papież Franciszek, Aparecida, 26 lipca 2013 r.)
Wizja
Założyciel Ruchu Szensztackiego, o. Józef Kentenich (1885-1968) nosił w sobie wizję odnowionego Kościoła, w którym wierzący w przekonujący sposób ukazują Chrystusa i Jego nauczanie.
Powstanie Szensztatu przypada w tym samym czasie, co wybuch I wojny światowej.
„W tej wzajemnej konfrontacji potęg owo wydarzenie, to przymierze, które zawarł o. Józef Kentenich, jakby umknęło, jako pozornie pozbawione znaczenia prywatne zdarzenie, które nie mogło już odwrócić owego unicestwiającego procesu, jaki rozpoczął się w dziejach świata. Ale właśnie z tego przymierza wyłoniło się coś żywego,… rodzina Jezusa Chrystusa, ponad granicami tych, którzy stanowili dla siebie wzajemne zagrożenie; rodzina obejmująca okrąg ziemski która rozwinęła sieć miłości, sieć dobra - pośrodku granic, które dzielą nas także i dzisiaj,” (Kard. J. Ratzinger, 1985)
Ruch odnowy
Szensztat – nowym ruchem odnowy w Kościele katolickim. To ruch międzynarodowy skupiający wokół siebie 20 wspólnot dla kobiet, mężczyzn, rodzin, młodzieży i kapłanów. To jednocześnie bogate pole apostolskich, pedagogicznych i socjalnych inicjatyw oraz projektów.
Duchowość
Szensztat – nową drogą naśladowania Chrystusa. Celem jest życie wiarą we współczesnych czasach w przymierzu z Maryją oraz praca nad „cywilizacją miłości“, w każdym wymiarze życia.
Szensztat stawia na : osobowość – wolność – życie w przymierzu – radość z Boga.
„Przymierze miłości” z Maryją – wyrażenie to zawiera w sobie podstawowe słowo Pisma Świętego: słowo o przymierzu, które mieści w sobie całą nadzieję chrześcijaństwa, ponieważ znaczy ono, że nie jesteśmy pozostawieni sami w świecie z nieznanymi siłami i mocami, których nie potrafimy przeniknąć i ostatecznie pokonać, ale że Ten, który trzyma wszystko w swoich rękach, zna nas i kocha, i nawiązał z nami wieź. Przymierze miłości, które zawieracie idąc za przykładem ojca Kentenicha, nie jest niczym innym, jak osobistym urzeczywistnieniem w nas tego wielkiego wydarzenia historii zbawienia. (Kard. J. Ratzinger, 1985)